امید 
رطوبت گیری از هوا به یکی از دو روش زیر امکان پذیر است:
۱- رطوبت گیری با استفاده از نمک های جاذب رطوبت: نمک های جاذب رطوبت (مانند انواع سیلیکات ها) تمایل بسیار زیادی به جذب رطوبت دارند. این نمک ها پس از جذب رطوبت به وضعیت اشباع رسیده و قابلیت جذب رطوبت خود را از دست میدهند و برای استفاده مجدد باید آنها را به نحوی احیا کرد. یکی از روشهای احیای مواد جاذب رطوبت استفاده از تجهیزات متخلخل و گرمایش است. چرخ لانه زنبوری یکی از تجهیزات رطوبت گیری به شمار میرود که سطحی آغشته به سیلیکاژل دارد. با قرارگیری این وسیله در برابر مسیر عبور هوا، رطوبت موجود در آن جذب می شود.
۲- رطوبت گیری با استفاده از سطوح سرد (سیستمهای رطوبت گیری مکانیکی): یکی از متداول ترین روش های رطوبت گیری در سیستمهای تهویه مطبوع، رطوبت گیری با استفاده از کویل سرمابی است. در این روش، با عبور هوای مرطوب از روی کویل سرد دستگاههای هوارسان یا کویلهای انبساط مستقیم، رطوبت موجود در آن تقطیر شده و در عمل فرایند رطوبت گیری رخ می دهد. البته در استخرهایی که اساسا از سیستم های سرمایش استفاده نمی شود، هدف از به کارگیری کویل سرد صرفا رطوبت گیری خواهد بود. بنابراین در صورت به کارگیری سیستمهای رطوبت گیری مکانیکی در استخرها لازم است هوای سردی که رطوبت آن نیز گرفته شده است، پیش از ارسال به داخل سالن مجددا گرم شود. عملکرد رطوبت گیرهای مکانیکی به گونه ای است که در آنها رطوبت موجود در هوا با عبور دادن هوا از روی یک سطح سرد که دمای آن باید تا دمای نقطه شبنم است گرفته میشود (تصویر ۳۴).
در استخرهای سرپوشیده، به استثنای بار ناشی از رطوبت هوای جبرانی و گرمای نهان منطقه حضور تماشاگران در استخرهای قهرمانی مجهز به جایگاه ویژه تماشاگران، بخش عمده گرمای نهان در فرایند رطوبت گیری مربوط به آب استخر است.
